In het licht van haar laatste dagen ontmoette ik een vrouw die niet alleen afscheid wilde nemen van het leven, maar ook van de lasten die ze onbewust met zich meedroeg.
De mail, waarin ze de wens voor euthanasie beschreef, leidde me naar een reis die verder ging dan het voorbereiden van haar uitvaart.
Op mijn fiets peddelde ik naar de ontmoeting, waar de route onbekend was maar de noodzaak van begrip en liefdevolle aandacht voelbaar was.
Haar verhaal was een zoektocht naar zichzelf waarin ze zich bekwaamd had om goed voor anderen te zorgen, tegelijkertijd plaatste ze zichzelf op de tweede plek.
In onze gesprekken ontvouwde zich de kern van haar verlangen:
gezien worden door zichzelf en liefde ervaren voor haar eigen bestaan.
Samen verkenden we de mogelijkheden om het leven in vertrouwen los te laten, niet alleen als een afscheid van anderen, maar als een innerlijke route naar haar eigen zijn.
Ze stapte uit haar eigen schaduw en liet de zon van zelfliefde toe.
In haar meditatie zag ze een witte omgeving, niet als het einde, maar als het begin van een reis waar haar geliefde dieren haar opwachtten.
De sneeuw die enkele uren voor haar overgang viel, was niet alleen een meteorologisch toeval, maar zag ik als symbool voor haar heldere waarneming.
Haar laatste wandeling door de witte wereld was geen afscheid, maar het beeld van haar eigen innerlijke landschap.
Terwijl de euthanasie naderde, omringd door haar dierbaren en de vertrouwheid van haar eigen huis, voelde ze zich rustig en vol vertrouwen.
Het was duidelijk dat dit niet alleen een reis naar het einde was, maar vooral een ontdekkingsreis naar zelfliefde, vergeving en vrede.
Categorieën