We hebben in ons leven twee zekerheden, we worden geboren en we sterven. Met het eerste kunnen we goed uit de voeten. Maar dat we zeker dood gaan vinden we een stuk lastiger. Ik lees en hoor vaak dat mensen met kanker het ervaren als een gevecht tégen kanker en tégen dood gaan.
Als uitvaartondernemer zit ik regelmatig aan tafel met terminale patiënten en hun familie die het idee hebben dat ze hebben verloren. Niemand wil een verliezer zijn, want het impliceert dat je misschien niet goed genoeg je best hebt gedaan. Deze denkwijze maakt het aanvaarden van de naderende dood nog lastiger. Je kan en mag de strijd toch niet opgeven?
Jezelf zien als verliezer zet je onder druk, terwijl ‘het leven is zoals het is’. Artsen kunnen zorg dragen voor de best mogelijke behandeling en de juiste zorg bieden, maar het is afwachten hoe het lichaam daarop reageert.
Deze denkwijze zet mensen onder druk en het bevordert ook niet de aanvaarding dat ‘het leven is zoals het is’. Hierdoor komen mensen niet toe aan hun werkelijke gevoelens en beleving van het proces van afscheid nemen met al het leed dat daarbij ervaren en beleefd wordt, maar dat mag er ook zijn. Juist ‘dat het er mag zijn’ werkt helend!