Categorie: dagboek voor jou

Situatie: Elke dag begon ik met een leeg vel papier, klaar om me te verdiepen in de levensperikelen van mijn cliënten. Ik wilde weten, zien en ervaren waar ze tegenaan liepen in hun laatste levensfase en hoe ik zou kunnen bijdragen aan hun welbevinden met mijn Zielskracht begeleiding.
Mijn cliënten kregen de ruimte om belangrijke beslissingen te nemen en hun emoties te uiten, wetende dat ze volledig begrepen en gezien werden. Ik voelde me volledig in mijn element.

Uitdagingen: Maar toen werd in 2017 mijn wereld plotseling overhoop gegooid. Wat begon als een routinecontrole voor een cyste in mijn borst, veranderde in een nachtmerrie. Ik kreeg te horen dat het borstkanker was, met uitzaaiingen in mijn oksel.
De grond leek onder mijn voeten vandaan te zakken, ik trilde als een rietje en ik voelde me verloren in een zee van onzekerheid. Mijn toekomstperspectief verdween als sneeuw voor de zon en ik stond voor de grootste uitdaging van mijn leven.

Beslissing om te veranderen: Te midden van de chaos en angst, besefte ik: “Ik hoef dit niet alleen te doen.” Die gedachte gaf me de moed om te zoeken naar wat ik werkelijk nodig had: Vertrouwen en innerlijke kracht.
Naast de medische zorg, besloot ik opzoek te gaan naar wie mij kon helpen.

Nieuwe pad: De ontmoeting met een energetische healer bracht naast geruststelling over de voorgestelde behandeling, ook hersteld van mijn levensenergie.
De medische reis die volgde was intens en vol onzekerheden, maar geleidelijk aan begon ik mijn weg te vinden door mij volledige over te geven aan wat er was.
Tijdens de zware chemo’s koos ik ervoor om geen werk aan te nemen en me volledig te richten op mijn herstel, zowel lichamelijk als geestelijk. Mijn focus werd: “Ik word beter, hoe het er ook uitziet.”

Toekomstperspectief: Nu, na mijn genezing, sta ik sterker dan ooit tevoren. Ik ben niet langer bang voor de dood, en omarm het leven met volledige overgave. Mijn ervaring heeft me geleerd dat zelfs in de donkerste momenten van het leven, je je eigen kracht kunt vinden.
Ik kan nu mijn eigen ervaringen gebruiken om anderen te inspireren en bij te staan in hun laatste levensfase. Met Zielskracht Laatste Levensfase Begeleiding zet ik mijn werk voort, wetende dat mijn eigen transformatie anderen kan helpen om rust en vertrouwen te vinden in moeilijke momenten.

En niet alleen voor de persoon zelf, maar ook voor alle direct betrokkenen.

Lang geleden, diep in het oude bos, woonde een wijze uil genaamd Orion. Hij was bekend in het hele bos vanwege zijn ongeëvenaarde wijsheid en zijn vermogen om raad te geven aan iedereen die hem benaderde. 

Op een dag kwamen twee jonge haasjes, Hazel en Mimi, naar Orion met een groot dilemma.
“O wijze Orion,” zei Mimi met een trilling in zijn stem: “Wij zijn in grote verwarring en hebben jouw wijsheid nodig.”
“Ja,” stemde Hazel in: “We weten niet wat te doen als het tijd is om onze laatste rustplaats te kiezen. Moeten we begraven worden onder de aarde of gecremeerd in de vlammen?”

Orion knikte begripvol en glimlachte zachtjes. “Ah, mijn lieve haasjes, dit is een vraag die velen bezighoudt. Laat me jullie een verhaal vertellen om jullie te helpen bij het maken van deze belangrijke keuze.”
En zo begon de wijze uil zijn verhaal.

“In een ver land, ver weg van hier, leefde eens een oude eik genaamd Gaia. Zij was majestueus en krachtig, met wortels die diep in de aarde reikten en takken die hoog naar de hemel reikten. 
Op een dag naderde de oude eik het einde van haar lange leven, en zij stond voor dezelfde keuze waar jullie nu voor staan: begraven worden onder de aarde of gecremeerd in de vlammen.”

Mimi en Hazel luisterden aandachtig terwijl Orion vervolgde.

“Gaia besloot om raad te vragen aan de wijze dieren van het bos. 
De mieren vertelden haar over de warmte en verbondenheid van de aarde, terwijl de vuurvliegjes hem vertelden over de vrijheid en licht van de vlammen. Maar het was het oude hert, die langzaam maar met grote wijsheid sprak, die Gaia de sleutel tot haar beslissing gaf.”

“Mijn beste Gaia ,zei het oude hert, het maakt niet uit of je begraven wordt onder de aarde of gecremeerd in de vlammen. Want wat er werkelijk toe doet, is niet de vorm van onze laatste rustplaats, maar de herinneringen die we achterlaten in de harten van degenen die van ons houden. 
Kies daarom niet voor begraven of cremeren, maar kies voor liefde, voor verbinding, voor de eeuwige dans van herinneringen die blijven voortleven, zelfs nadat wij zijn heengegaan.”

Met deze woorden eindigde Orion zijn verhaal, en de twee jonge haasjes keken elkaar aan, begripvol glimlachend.
“Nu begrijpen we het,” zei Hazel met een warmte in haar stem.
“We hoeven niet te kiezen tussen begraven worden of gecremeerd worden,” vulde Mimi aan, “want wat er werkelijk toe doet, is de liefde die we delen en de herinneringen die we koesteren.”

Met hernieuwde wijsheid en een gevoel van innerlijke rust bedankten Mimi en Hazel de wijze uil en keerden ze terug naar hun hol, wetende dat ze nu niet alleen de keuze hadden begrepen, maar ook het ware mysterie van het leven zelf. 

En in het oude bos van Orion bleven de lessen van liefde en verbinding voor altijd voortleven, net als de oude eik Gaia, die haar laatste rustplaats vond in de harten van hen die van haar hielden.

Voor ons, de nabestaanden van Susan, was haar keuze voor een lichtceremonie als afscheid een onverwachte wending in een toch al emotionele tijd.

Susan had haar weg naar het licht goed voorbereid en ook gevonden, maar voor ons bracht dit een mix van gevoelens met zich mee, waaronder bewondering, onzekerheid en zelfs angst.

Als partner en kinderen van Susan waren we aanvankelijk bezorgd over het onbekende pad dat voor ons lag. In deze periode van verdriet en chaos bood een traditionele uitvaart ons meer houvast.

We vroegen ons af of we Susan wel op de juiste manier konden eren door deze ogenschijnlijk onconventionele weg te volgen.

Maar naarmate Susan verder reisde naar het licht, begonnen we iets bijzonders op te merken. Er ontstond een onverwachte rust in ons.
Het besef dat we niet alles hoefden vast te leggen volgens een vast stramien gaf ruimte aan vertrouwen in het moment zelf.

In plaats van te focussen op het perfectioneren van een vooraf bepaalde uitvaart, konden we ons overgeven aan het proces. Het was alsof we geleidelijk aan meer in het moment leefden, wat een diep gevoel van verbondenheid met zich meebracht.

Het loslaten van controle en het toestaan van spontaniteit bracht ons dichter bij onze emoties en dichter bij elkaar. Tijdens de ceremonie voelden we de pijn van het verlies, maar ook de warmte van gedeelde herinneringen.
Het was bevrijdend om te lachen te midden van tranen, wetende dat dit precies was wat Susan had gewild.

De symboliek van de lichtceremonie raakte ons diep. Het aansteken van de kaarsen voelde als het verlichten van de duisternis die ons omringde. En het loslaten van symbolen van verdriet in het water gaf een gevoel van bevrijding.

Achteraf realiseerden we ons dat Susan’s keuze voor de lichtceremonie niet alleen een manier was om afscheid van haar te nemen, maar ook een geschenk aan ons om te leren loslaten en te vertrouwen op het proces van leven en dood.

Het was een ervaring die ons leerde dat soms, juist door niets vast te leggen, we beter in staat zijn om te voelen wat er echt toe doet. En dat gaf ons een diepe vervulling en een gevoel van vrede, wetende dat we Susan’s laatste wens hadden vervuld op een manier die haar ziel verlichtte en onze harten verwarmde.
Haar licht zal altijd in ons blijven schijnen.

Susan betrok mij bij haar proces vanaf het moment dat ze wist dat haar leven spoedig zou eindigen. Zo zeker als ze hierover was, twijfelde ze over de invulling van haar uitvaart.
Susan liet mij haar diepgang zien en de ware betekenis van haar leven. Haar sterven zou een reis worden naar het licht, naar de bron.

Ik vroeg haar om haar ervaringen rondom afscheid en uitvaarten te delen. Door dit hardop te uiten, besefte ze het volgende: het belangrijkste voor haar was dat haar familie en vrienden op een manier afscheid konden nemen waarbij háár ziel in vrijheid verder kon.

Maar dat was niet het enige; ze wilde ook dat haar geliefden in vrijheid verder konden leven, ook zonder haar.

Met deze invalshoek hebben we gekozen om de traditionele invulling van de uitvaart achter ons te laten en zijn we op zoek gegaan naar een vorm waarin haar ‘zijn’ voel- en zichtbaar zou worden.

We kwamen uit op een lichtceremonie, een symbolische en emotioneel krachtige manier om afscheid te nemen. Het symboliseert het licht dat de duisternis verdrijft en hoop van leven brengt in tijden van verdriet. En het de plek is waar de ziel van Susan zal zijn.

De ceremonie vond plaats op een betekenisvolle locatie, omringd door een cirkel van bloemen, haar lievelingsschoenen en enkele prachtige foto’s. Iedereen had een kaars meegebracht, die één voor één werd aangestoken.
Na het aansteken van de kaarsen ontstond er een moment van stilte, begeleid door zachte muziek op de achtergrond, live gespeeld.

Vervolgens hebben we herinneringen gedeeld en anekdotes verteld. Er werd gehuild, en ook gelachen, wat bevrijdend aanvoelde en verbondenheid creëerde.

We moedigden de aanwezigen aan om symbolisch los te laten wat hen vasthield aan verdriet of pijn, door het schrijven van persoonlijke boodschappen en deze met rozenblaadjes in een grote schaal met water los te laten.

De lichtceremonie bood een ontroerende en betekenisvolle manier om afscheid te nemen, waarbij het licht van herinneringen en liefde blijft schijnen. Het gaf ruimte om los te laten wat niet meer bij je hoort.

Ik hoop dat het lezen van deze wijze van afscheid nemen je kan inspireren om je af te vragen hoe het voor jou zal zijn om je te verdiepen in wat bij jou past.
Voor later….

In ons dagelijks leven zijn we vaak gericht op onze doelen, onze verplichtingen en onze dagelijkse routine. We streven naar succes, geluk en vervulling. Maar wat als we ons realiseren dat het leven eindig is?
Wat als we ons bewust worden van onze sterfelijkheid?

Het klinkt misschien tegenstrijdig, maar het besef van onze eindigheid kan ons
leven juist verrijken.
Wanneer we geconfronteerd worden met het feit dat ons leven een einde heeft, worden we gedwongen om bewust te worden van het hier en nu.
We beseffen dat elke dag, elk moment kostbaar is.
Dit besef nodigt ons uit om de directheid van het leven te omarmen.

De directheid van het leven wordt groter wanneer we ons realiseren dat onze tijd op aarde beperkt is. Plotseling worden de kleine dingen belangrijk: een warme omhelzing van een geliefde, een glimlach van een vreemdeling, de schoonheid van een zonsondergang. We waarderen de momenten van vreugde intenser en vinden troost in de moeilijke momenten, wetende dat ze ook deel uitmaken van het leven.

Het besef van onze eindigheid kan ons ook aansporen om bewuster te leven. We worden aangemoedigd om onze dromen na te jagen, onze passies te volgen en onze relaties te koesteren. We streven ernaar om een betekenisvol leven te leiden, omdat we weten dat we in dit leven maar één kans hebben.
Maar het besef van onze eindigheid gaat verder dan alleen het individuele niveau.

Het herinnert ons eraan om verbinding te maken met anderen, om lief te hebben, te vergeven en te koesteren. Het herinnert ons eraan om onze planeet te koesteren, om goed voor haar te zorgen zodat toekomstige generaties ook van haar kunnen genieten.

Kortom, het besef van onze eindigheid kan ons leven veranderen. Het maakt ons bewust van de kostbaarheid van het leven en stimuleert ons om het ten volle te omarmen. Dus laten we niet wachten tot het te laat is. Laten we vandaag nog de directheid van het leven omarmen en elke dag leven alsof het onze laatste is.

Euthanasie overwegen is allesbehalve eenvoudig. In Nederland sterft 4,5% na euthanasie, terwijl het aantal aanvragen ruim 2/3 meer is dan wat wordt toegestaan.
Dit legt de groeiende dynamiek bloot rondom zelfgekozen levenseinde in onze samenleving.

De weg naar euthanasie is doordrongen van spanning en onzekerheid. Aanvragen worden vaker afgewezen dan toegekend, waardoor de aanvrager overgeleverd is aan het oordeel van anderen over ‘ondraaglijk lijden zonder toekomstperspectief.’
Het voelt als een delicate dans van kwetsbaarheid.

Wanneer het aanvraagtraject is doorlopen, volgt de uitslag. Is het positief of negatief?
Maar belangrijker nog: is het een keuze waar iedereen mee kan leven? De wens voor euthanasie zet relaties op scherp en goedbedoelde, ongevraagde adviezen leiden eerder tot verwijdering dan verbinding.

Voor degenen die groen licht krijgen, verandert het perspectief abrupt. Een last valt van hun schouders en ze bevinden zich plotseling in hun laatste dagen. Het delen van dit nieuws is niet altijd even gemakkelijk, vooral omdat de impact ervan op anderen enorm is.

Het is cruciaal te begrijpen dat het voor de stervende moeilijk is het perspectief van de achterblijvers volledig te bevatten.
Het erkennen van de pijn maakt de last extra zwaar. Begrip, compassie en open communicatie zijn noodzakelijk van beide kanten.

Voor de achterblijvers is ruimte nodig om gevoelens te uiten en te verwerken. Steun zoeken bij vrienden, familie of professionele hulpverleners kan helpen.

Het bespreken van gevoelens en herinneringen helpt bij het omgaan met het verlies. Er is geen ‘juiste’ manier om met deze situaties om te gaan; iedereen verdient begrip en steun, ongeacht hun standpunt.

Mijn aandacht gaat uit naar het maken van verbindingen. Als klein kind tekende ik punten op papier die ik met elkaar verbond, zo ontstond er elke keer weer een netwerk van verbindingen. Ik heb altijd al ervaren dat alles met alles verbonden is.

Dit gevoel van verbondenheid heeft ertoe geleid dat ik niet zozeer een begin en een einde ervaar, maar meer een constant ‘onderweg’ zijn. Het besef dat ik een
radertje ben van een veel groter geheel, heeft mijn denken geleid vanuit een
perspectief van ‘wij’ in plaats van ‘ik’.

Maar waar ben ik dan precies mee onderweg? Dit is een vraag die regelmatig door mijn gedachten gaat. Hoewel ik niet direct een eenduidig antwoord kan geven, krijg ik wel steeds meer zicht op mijn levenspad en mijn ontwikkelrichting.

Voor mij is het meest vervullende aspect van het leven, het gebruiken van mijn
kwaliteiten om onze gedeelde wereld verder te helpen, zonder deze groter of
kleiner te maken dan nodig is. Het perspectief te kunnen zien en ervaren.

Ik geloof niet dat het leven eindig is. Hoewel ik wellicht niet alles zal kunnen
doorgronden, vind ik het fascinerend om een inkijk te krijgen achter de sluiers
van mijn en jouw werkelijkheid.

Dit heeft me gemotiveerd om me volledig te verdiepen in de Quantum Hypnosis
Technique Training van Dr. Roy Martina M.D en Milan Somers.
Deze training heeft mij geholpen om nog beter te voélen, mijn intuïtie te volgen en mijn hart te verbinden met mijn hoofd.

Mijn voorstellingsvermogen is enorm gegroeid, hoewel dat eigenlijk niet nieuw is voor mij. Als kind was ik hier al erg goed in, maar door de jaren heen ben ik
dit vermogen kwijtgeraakt. Dus eigenlijk heb ik nu niet iets nieuws geleerd,
maar juist iets ouds herontdekt.

Nu neem ik je graag mee in een van mijn vele ervaringen van een Quantum Jump.
Het thema van deze sprong was om terug te gaan naar een vorig leven, waarin ik heb ervaren hoe mijn ziel zich onttrok uit mijn lichaam bij overlijden,
vergelijkbaar met een rups die in een vlinder verandert.

Deze ervaring heeft me doen realiseren dat er veel aandacht uitgaat naar het lichaam na overlijden, terwijl we minder ‘kijken’ en ons verheugen op de mooie vlinder (ziel) die zich bevrijdt uit het lichaam.

Het maakte me duidelijk dat mijn lichaam niet meer was dan een doorzichtig en dun omhulsel, zonder waarde, behalve om achter te laten.

Dit inzicht heeft me doen begrijpen waarom ik zelf geen voorkeur uitspreek voor de bestemming van mijn lichaam na overlijden.
Het maakt me niets uit; mijn lichaam faciliteert mij om op aarde te zijn, om te zijn wie ik nu ben, en daar ben ik dankbaar voor.
Mijn ervaringen en ontwikkeling als ziel neem ik mee, voor altijd.

Wil jij ook ervaring opdoen met Quantum Jumpen? Geef mij een bericht.

In het licht van haar laatste dagen ontmoette ik een vrouw die niet alleen afscheid wilde nemen van het leven, maar ook van de lasten die ze onbewust met zich meedroeg.
De mail, waarin ze de wens voor euthanasie beschreef, leidde me naar een reis die verder ging dan het voorbereiden van haar uitvaart.

Op mijn fiets peddelde ik naar de ontmoeting, waar de route onbekend was maar de noodzaak van begrip en liefdevolle aandacht voelbaar was.

Haar verhaal was een zoektocht naar zichzelf waarin ze zich bekwaamd had om goed voor anderen te zorgen, tegelijkertijd plaatste ze zichzelf op de tweede plek.
In onze gesprekken ontvouwde zich de kern van haar verlangen:
gezien worden door zichzelf en liefde ervaren voor haar eigen bestaan.

Samen verkenden we de mogelijkheden om het leven in vertrouwen los te laten, niet alleen als een afscheid van anderen, maar als een innerlijke route naar haar eigen zijn.

Ze stapte uit haar eigen schaduw en liet de zon van zelfliefde toe.
In haar meditatie zag ze een witte omgeving, niet als het einde, maar als het begin van een reis waar haar geliefde dieren haar opwachtten.

De sneeuw die enkele uren voor haar overgang viel, was niet alleen een meteorologisch toeval, maar zag ik als symbool voor haar heldere waarneming.

Haar laatste wandeling door de witte wereld was geen afscheid, maar het beeld van haar eigen innerlijke landschap.
Terwijl de euthanasie naderde, omringd door haar dierbaren en de vertrouwheid van haar eigen huis, voelde ze zich rustig en vol vertrouwen.

Het was duidelijk dat dit niet alleen een reis naar het einde was, maar vooral een ontdekkingsreis naar zelfliefde, vergeving en vrede.

Heb jij ooit te horen gekregen: “Je moet er maar mee leren leven”?
Dit zinnetje, dat vaak als reactie wordt gegeven door artsen, specialisten, of zelfs vrienden, kan een gevoel van machteloosheid en frustratie oproepen.
Maar wat als er een respectvollere benadering bestond?

Vaak komt dit antwoord voort uit de eerlijke constatering dat kennis en specialisme hun grenzen hebben. In plaats van simpelweg te zeggen: “Leer er maar mee leven”, is het krachtiger als een professional erkent wanneer hun kennis niet toereikend is?

Stel je voor dat een hulpverlener zegt: “Met mijn huidige kennis kan ik je niet verder helpen.”

Dit opent de deur naar een meer zelfstandige benadering van jouw welzijn. Het daagt je uit om zelf te bepalen hoe je verder wilt gaan.

De kracht van eerlijke communicatie ligt in het erkennen van beperkingen, gecombineerd met de wil om te helpen binnen de grenzen van het mogelijke. Het stelt jou in staat om actief betrokken te zijn bij de besluitvorming over jouw eigen gezondheid en welzijn.

Dus laten we samen streven naar een wijze van communicatie waarin eerlijkheid en openheid de norm zijn, waar hulpverleners durven toegeven wanneer ze niet alle antwoorden hebben.
Dit opent de deur naar nieuwe mogelijkheden, waar jij de regie hebt over jouw eigen pad naar welzijn. Leer niet alleen ermee te leven, maar leer te leven met kracht, autonomie en begrip.