Lang geleden, diep in het oude bos, woonde een wijze uil genaamd Orion. Hij was bekend in het hele bos vanwege zijn ongeëvenaarde wijsheid en zijn vermogen om raad te geven aan iedereen die hem benaderde.
Op een dag kwamen twee jonge haasjes, Hazel en Mimi, naar Orion met een groot dilemma.
“O wijze Orion,” zei Mimi met een trilling in zijn stem: “Wij zijn in grote verwarring en hebben jouw wijsheid nodig.”
“Ja,” stemde Hazel in: “We weten niet wat te doen als het tijd is om onze laatste rustplaats te kiezen. Moeten we begraven worden onder de aarde of gecremeerd in de vlammen?”
Orion knikte begripvol en glimlachte zachtjes. “Ah, mijn lieve haasjes, dit is een vraag die velen bezighoudt. Laat me jullie een verhaal vertellen om jullie te helpen bij het maken van deze belangrijke keuze.”
En zo begon de wijze uil zijn verhaal.
“In een ver land, ver weg van hier, leefde eens een oude eik genaamd Gaia. Zij was majestueus en krachtig, met wortels die diep in de aarde reikten en takken die hoog naar de hemel reikten.
Op een dag naderde de oude eik het einde van haar lange leven, en zij stond voor dezelfde keuze waar jullie nu voor staan: begraven worden onder de aarde of gecremeerd in de vlammen.”
Mimi en Hazel luisterden aandachtig terwijl Orion vervolgde.
“Gaia besloot om raad te vragen aan de wijze dieren van het bos.
De mieren vertelden haar over de warmte en verbondenheid van de aarde, terwijl de vuurvliegjes hem vertelden over de vrijheid en licht van de vlammen. Maar het was het oude hert, die langzaam maar met grote wijsheid sprak, die Gaia de sleutel tot haar beslissing gaf.”
“Mijn beste Gaia ,zei het oude hert, het maakt niet uit of je begraven wordt onder de aarde of gecremeerd in de vlammen. Want wat er werkelijk toe doet, is niet de vorm van onze laatste rustplaats, maar de herinneringen die we achterlaten in de harten van degenen die van ons houden.
Kies daarom niet voor begraven of cremeren, maar kies voor liefde, voor verbinding, voor de eeuwige dans van herinneringen die blijven voortleven, zelfs nadat wij zijn heengegaan.”
Met deze woorden eindigde Orion zijn verhaal, en de twee jonge haasjes keken elkaar aan, begripvol glimlachend.
“Nu begrijpen we het,” zei Hazel met een warmte in haar stem.
“We hoeven niet te kiezen tussen begraven worden of gecremeerd worden,” vulde Mimi aan, “want wat er werkelijk toe doet, is de liefde die we delen en de herinneringen die we koesteren.”
Met hernieuwde wijsheid en een gevoel van innerlijke rust bedankten Mimi en Hazel de wijze uil en keerden ze terug naar hun hol, wetende dat ze nu niet alleen de keuze hadden begrepen, maar ook het ware mysterie van het leven zelf.
En in het oude bos van Orion bleven de lessen van liefde en verbinding voor altijd voortleven, net als de oude eik Gaia, die haar laatste rustplaats vond in de harten van hen die van haar hielden.